Strategia finansow
Strategia finansowa na lata 1994-1997 jest podporządkowana realizacji podstawowych celów programu społeczno-gospodarczego, to jest utrzymaniu tempa realnego wzrostu gospodarczego rocznie na poziomie około 5% i redukcji stopy inflacji poniżej 10% w 1997 r. Istniejące uwarunkowania powodują położenie różnych akcentów na różne cele strategii finansowej i różne rozłożenie ich w czasie. Jedne z nich traktuje się jako bezwzględnie priorytetowe i osiągalne w krótkim i średnim okresie; realizacja innych
chociaż równie ważnych — wymaga dłuższego czasu. W tej drugiej grupie celów strategii finansowej znajdują się również i takie, których realizacja przyniesie wymierne, pozytywne skutki dla gospodarki najprawdopodobniej dopiero po 1997 roku. Główne cele średniookresowej strategii finansowej rządu to:
1. Stopniowe przywracanie równowagi w sektorze budżetowym. Będzie ono polegać na redukcji deficytu tego sektora w relacji do PKB z 3,9% w 1994 r. do 2-3% w 1997 r., zmniejszeniu relacji długu publicznego z ponad 85% PKB w 1993 r. do 70-75% w 1997 r. oraz kosztów obsługi wewnętrznego długu publicznego w proporcji do wzrostu PKB. Pozwoli to na powstrzymanie spadkowej tendencji wielkości kredytów bankowych dla sektora niefinansowego i ich realny wzrost w tempie zbliżonym do realnego wzrostu PKB.
2. Mobilizacja oszczędności krajowych i poprawa potencjału kredytowego systemu bankowego, a także rozwój rynku finansowego i kapitałowego, w tym tworzenie specjalistycznego systemu oszczędnościowo-pożyczkowego na cele mieszkaniowe. Znaczące tego skutki wystąpią jednak dopiero w dłuższym okresie.
3. Obniżenie poziomu (mierzonego relacją do PKB) i zmianę struktury wydatków publicznych oraz poziomu i struktury opodatkowania. Oznacza to utrzymanie w latach 1994-1997 tempa realnego wzrostu wydatków i dochodów poniżej stopy wzrostu realnego PKB i tempa realnego wzrostu wydatków — wolniejszego od tempa realnego wzrostu dochodów.
4. Wzrost zagranicznych rezerw walutowych systemu bankowego w latach 1994-1997 w tempie zbliżonym do realnego wzrostu PKB (mimo ujemnego salda handlu zagranicznego na rachunku obrotów bieżących w całym okresie do 1997 r.).
5. Stopniowa redukcja deficytu handlu zagranicznego w relacji do PKB, w wyniku realnie blisko półtorakrotnie szybszego wzrostu eksportu niż wzrostu PKB oraz zbliżenia realnego tempa wzrostu importu do tempa wzrostu gospodarczego.
6. Utrzymanie stabilnej sytuacji w bilansie płatniczym w średnim okresie, przy bezwzględnym wywiązywaniu się ze spłat i obsługi długu zagranicznego, zgodnie z ustaleniami przyjętymi w ramach Klubu Paryskiego i Londyńskiego.
7. Denominacja złotego i wprowadzenie do obiegu nowych banknotów i monet z dniem 1 stycznia 1995 r., co będzie potwierdzeniem procesów stabilizacyjnych oraz zaawansowania transformacji.
