Diagnoza i cele
Niespójność i wadliwość obowiązujących rozwiązań z zakresu stosunków pracy ujawnia się przede wszystkim w dużym nasileniu sporów zbiorowych oraz wielotorowości negocjacji prowadzonych w różnych układach organizacyjnych, często bez żadnego prawnego umocowania. Nawet jeżeli prowadzą one do porozumień, to przeważnie nietrwałych. Równie nieskuteczne są stosowane przez państwo w sektorze przedsiębiorstw publicznych scentralizowane administracyjne narzędzia regulacji płac. Z kolei w sektorze przedsiębiorstw prywatnych warunki pracy i płacy są często jednostronnie narzucane przez pracodawców, ze szkodą dla pracowników i budżetu.
Silne upolitycznienie sporów i konfliktów płacowych, chaos kompetencyjny
i organizacyjny widoczny podczas ich przebiegu, coraz mniejsza społeczna akceptowalność narastających zróżnicowań płacowych — wszystko to prowadzi do społecznej frustracji i politycznej destabilizacji.
W związku z tym rząd stawia przed sobą następujące cele:
1. Tworzenie nowoczesnych stosunków pracy.
2. Tworzenie w sektorze przedsiębiorstw społecznie i ekonomicznie efektywnego, a więc negocjacyjnego i zdecentralizowanego mechanizmu regulacji płac.
3. Doprowadzenie do sytuacji, w której państwo pełni rolę arbitra rozstrzygającego spory wynikłe w związku z zawieraniem przez reprezentacje pracodawców i pracowników układów zbiorowych pracy oraz ich przestrzeganiem.
4. Określenie zasad kształtowania środków na wynagrodzenia w państwowej sferze budżetowej.
