Poprawa warunków życia

Jej pomyślna realizacja umożliwi w latach 1994-1997 wzrost przeciętnej płacy realnej o blisko 11 % oraz odczuwalny wzrost siły nabywczej przeciętnej renty i emerytury po realnym wzroście o około 7% w 1994 r. Poprawa warunków życia będzie efektem szybkiego wzrostu gospodarczego oraz sprawiedliwszego niż w przeszłości podziału wytworzonego produktu. Podział dochodów musi wszystkim zagwarantować przynajmniej elementarne poczucie bezpieczeństwa socjalnego, którego utrata w ostatnich latach jest główną przyczyną społecznej frustracji. Z tego powodu rząd podejmuje trudną i skomplikowaną, od kilku lat odkładaną reformę systemu zabezpieczenia socjalnego. Realizacja zamierzeń w sferze wzrostu gospodarczego stwarza szanse na skuteczne i możliwie najmniej bolesne dokonanie tej reformy. Wraz z wysiłkiem na rzecz przebudowy stosunków pracy i zasad kształtowania wynagrodzeń są to bez mała przed­sięwzięcia o wymiarze ustrojowym, także ukierunkowane na stabilizację oczeki­wań. Są one ludziom pracy najemnej potrzebne po to, aby ich życie przestało być miotane niezależnymi od nich siłami, aby pojawiły się ustanowione przez państwo granice regresu społecznego tam, gdzie ma on jeszcze miejsce, aby klarowne były warunki i perspektywy poprawy sytuacji w przyszłości.
Podjęty został program aktywnego przeciwdziałania bezrobociu; powinno ono obniżyć się z blisko 16% obecnie, do poniżej 14% w końcu 1997 r. Wchodzimy powoli w fazę, w której szybciej będą tworzone nowe — i często nowoczesne, konkurencyjne — miejsca pracy, niż ubywać będą stare. Proces ten nadal jest dotkliwy społecznie i środowiskowo zróżnicowany. Poprawie warunków życia służyć będzie także rozwój budownictwa mieszkaniowego oraz infrastruktury komunalnej, ochrona środowiska naturalnego oraz inwes­towanie w kapitał ludzki.