Szybki wzrost gospodarczy

Po głębokim załamaniu gospodarczym w początkowym okresie transfor­macji, obecnie wzrost powinien doprowadzić do zwiększenia się produktu krajowego brutto (PKB) w latach 1994-1997
o około 22%, tj. około 5% średnio rocznie (w cenach stałych). Przyspieszeniu pozytywnych tendencji, po części występujących w gospodarce już od połowy 1992 roku, sprzyjać będzie polityka mobilizowania krajowych oszczędności, której służy średniookresowa strategia finansowa. Dodatkowym, uzupeł­niającym źródłem finansowania wzrostu będą bezpośrednie inwestycje za­graniczne. Poprawa mikroekonomicznej efektywności alokacyjnej dynami­zująca wzrost gospodarczy będzie w coraz większej mierze skutkiem zmian strukturalnych, których przyspieszenie jest jednym z głównych wyzwań obecnej fazy reform.
Chodzi zwłaszcza o usprawnienie zarządzania majątkiem państwowym, m.in. poprzez nadzór właścicielski sprawowany przez instytucjonalnie wyodrębniony skarb państwa oraz szeroko stosowane kontrakty me­nedżerskie i porozumienia zawierane między przedsiębiorstwami państwowy­mi a izbami skarbowymi, a także o kontynuację przekształceń włas­nościowych, w tym prywatyzację i program Narodowych Funduszy Inwes­tycyjnych. Rozwiązania te służą równoprawnemu traktowaniu wszystkich form własności.
Podjęte zostały także próby rozwiązania trudnego problemu restytucji własności poprzez system rekompensat w formie bonów zamiennych na składniki denacjonalizowanego majątku (częściowa reprywatyzacja). Kwestię tę należało rozwiązać już kilka lat temu. Teraz poszukując konsensusu społecznego i politycznego na dziś i na przyszłość, trzeba podjąć ostateczne decyzje odpowiadając na pytanie, do jakiego stopnia współczesne pokolenia są gotowe ponieść koszty reprywatyzacji?
Wzmocnieniu tendencji rozwojowych sprzyjać będą nakłady na kapitał ludzki, a zwłaszcza na podnoszenie kwalifikacji kadr zarządzających, przekwalifikowanie pracowników pod kątem dostosowywania ich umie­jętności do zmieniającej się struktury gospodarki i wymogów rynku pracy oraz na badania naukowe i ochronę zdrowia. Rosnące realnie nakłady na oświatę i kulturę — choć są to dobra samoistne — dawać będą także impulsy prorozwojowe, aczkolwiek dopiero w perspektywie kilku lat. W poli­tyce odpowiedzialnego rządu musi być jednak obecny nie tylko horyzont krótki. Dodatkową dźwignią rozwoju są programy budownictwa miesz­kaniowego oraz inwestycji infrastrukturalnych — zwłaszcza budowy sieci autostrad i sieci telekomunikacyjnej — przynoszące w gospodarce efekty mnożnikowe.
STABILIZACJA MAKROEKONOMICZNA I STABILNOŚĆ SYSTEMOWA uspokajać będzie oczekiwania podmiotów gospodarczych — tak konsu­mentów, jak i producentów oraz zwiększy stopień przewidywalności zmian sytuacji gospodarczej. Doceniając osiągnięcia minionych lat w zakresie stabili­zacji makroekonomicznej — choć można było ją przeprowadzić lepiej — tym bardziej trzeba ją utrwalić.
Pierwszy jej wątek to konieczność zredukowania tempa narastania długu publicznego tak, aby w perspektywie roku 2004 nie przekraczał on 60% PKB. Taki próg wyznaczają kryteria z Maastricht, do których musi zmierzać polska gospodarka, dążąc do pełnej integracji z Unią Europejską. Szybki wzrost produktu krajowego zwiększa szansę w tym zakresie, najważniejsze jest jednak sukcesywne ograniczanie deficytu budżetowego, który z ponad 6% w 1992 r. i około 4% w 1994 r. powinien spaść do około 2-3% w 1997 r. W tym celu podtrzymywana i konsekwentnie zwiększana będzie nadwyżka pierwotna w budżecie (liczonym bez kosztów obsługi długu publicznego). Redukcji długu publicznego towarzyszyć będzie proces reformowania systemu wydatków publicznych. Ich efektywniejsze wykorzystanie umożliwi rządowi pobudzanie niezbędnych zmian strukturalnych.