Najważniejsze działania, jakie stoją przed Polską

Przystąpienie Polski do organizacji w połowie 1996 r. jest realne. Wymaga to zwiększenia zaangażowania wszystkich uczestniczących w procesie negocjacji resortów, a także:
przyznania środków finansowych na merytoryczne przygotowanie i kon­tynuowanie negocjacji w sprawie członkostwa Polski w OECD;
zapewnienia przez szefów resortów uczestniczących w negocjacjach zinten­syfikowania aktywności podległych sobie komórek w celu wyeliminowania opóźnień w przygotowywaniu oczekiwanych przez OECD dokumentów i opracowań warunkujących kolejne etapy negocjacji;
zapewnienia przez Ministra Spraw Zagranicznych aktywnej i stałej promocji idei członkostwa Polski w OECD, przede wszystkim na płaszczyźnie bilateralnej, poprzez m.in. włączenie tej kwestii do programów wizyt i rozmów z dyplomatycznymi przedstawicielami krajów członkowskich, odbywanych zarówno w kraju, jak i zagranicą.
Najważniejsze działania, jakie stoją przed Polską w związku z przy­stąpieniem do Unii Europejskiej polegają obecnie na:
intensyfikacji procesów transformacji w polskiej gospodarce poprzez: przy­spieszenie prywatyzacji, kontynuowanie reformy sektora bankowego i do­chodzenie do pełnej wymienialności złotego, adaptację polityki handlowej do wymagań Światowej Organizacji Handlu, tworzenie warunków do zwiększonego napływu inwestycji zagranicznych;
kontynuowaniu zaawansowanej już harmonizacji przepisów prawnych, w szczególności w następujących dziedzinach: prawo celne, prawo
0 spółkach, prawo bankowe, podatki, usługi finansowe, zasady konkurencji, prawo konsumenckie, przepisy i normy techniczne, transport, ochrona zdrowia, ekologia, własność intelektualna, prawo pracy; ułatwieniem w tym procesie powinna być Biała Księga Komisji Europejskiej;
uwzględnieniu w polityce makroekonomicznej konieczności spełnienia kryte­riów konwergencji;
kompleksowym przygotowaniu specjalistów-negocjatorów układu o akcesji do UE; znajomość kanonów prawa europejskiego pozwolić może na wynegocjowanie jak najkorzystniejszych warunków tzw. okresu przejściowe­go i tzw. tymczasowych derogacji (odstępstw od stosowania zobowiązań kraju członkowskiego, pozostawiających czas na dostosowanie do norm
1 warunków obowiązujących w UE); w pojawiających się w negocjacjach trudnych kwestiach (np. rolnictwo) potrzebne będzie doskonałe zaplecze informacyjno-kadrowe;
jak najefektywniejszym wykorzystaniu funduszy z programu PHARE w proce­sie transformacji systemowej w oparciu o zasadę wieloletniego programowa­nia, z uwzględnieniem strategicznego podejścia przedmiotowo-problemowego, koncentracji na obszarach priorytetowych i maksymalizacji udziału pomocy „twardej” (przeznaczonej na inwestycje i infrastrukturę, a nie głównie doradztwo i szkolenia); upodobnienie formuły programu PHARE do mecha­nizmów funkcjonowania programów wewnątrzwspólnotowych – z jednoczes­nym uwzględnieniem priorytetów Strategii dla Polski – będzie podstawą formułowania projektów implementacyjnych, pozwoli to na przezwyciężenie dotychczasowych słabości w koordynacji i wykorzystaniu środków PHARE, których główną przyczynę należy upatrywać w ich przeznaczaniu na doraźne cele poszczególnych resortów bez uwzględnienia dłuższego horyzontu czaso­wego i kontekstu wyznaczanego przez cele strategiczne.
Intensyfikacja działań przygotowawczych do negocjacji dotyczących człon­kostwa Polski w UE wymaga stworzenia silnego Ministerstwa (Komitetu) Integracji Europejskiej co zakłada reforma centrum gospodarczego rządu.