Kino femina repertuar

Jako odskocznię dla starego systemu we wczesnym okresie przeobrażeń z założenia lekceważono sektor państwowy, nakładając na niego dyskrymi­nujące – a tym samym nieefektywne – podatki, którymi nie był obciążony sektor prywatny. Przykładami takich działań były tak zwane „dywidendy”, podatek od kapitału nakładany niezależnie od uzyskanego dochodu czy też wymagań reinwestowania, a przede wszystkim podatek od nadmiernych wynagrodzeń (PPWW, potocznie określany jako popiwek). Dodatkową rolą, jaką miał do odegrania popiwek, było zdobycie poparcia pracowników na rzecz prywatyzacji, w nadziei na wyższe zarobki. Już w 1993 r. wspomniane podatki były krytykowane, m. in. przez ówczesnego ministra finansów, Jerzego Osiatyńskiego, który jednak ich nie zniósł. Popiwek został zlikwidowany dopiero w okresie działania nowych gabinetów rządowych, a poziom dywiden­dy znacznie zmniejszono.
W celu ustalenia zasad równego traktowania sektora prywatnego i sek­tora państwowego Strategia dla Polski proponuje komercjalizację przed­siębiorstw państwowych, to jest tworzenie korporacji, w których ograniczony akcjonariat pracowniczy zastąpiłby inicjatywne funkcje organów pracow­niczych, gdzie powoływanoby zarząd, menedżerowie posiadaliby znacznie rozszerzony zakres kompetencji, a także istniałby system nagród i kar. Tak rozumiany proces „komercjalizacji” nie stanowi alternatywy dla procesów prywatyzacyjnych, ale jest etapem przygotowania przedsiębiorstw państwo­wych bądź do przeprowadzenia bardziej efektywnej prywatyzacji w szybszym tempie, bądź do bardziej efektywnego działania tych przedsiębiorstw, które mają pozostać własnością państwa. Ustawa o komercjalizacji została zaweto­wana przez ówczesnego Prezydenta, niemniej jednak podejście to jest kon­tynuowane. Oczywistym jest fakt, iż nadal istnieją dziedziny, w których przedsiębiorstwa państwowe znajdują się w pozycji uprzywilejowanej (na przykład, nie ponoszą konsekwencji z tytułu zaległości w płatnościach podatkowych czy też płatnościach świadczeń społecznych, jak to się dzieje w kolejnictwie i górnictwie). Są to jednak anomalia, do wyeliminowania których rząd konsekwentnie dąży, a nie rezultaty zamierzonej polityki rządowej.
Tym samym podjęto próby reorganizacji oraz restrukturyzacji finansowej i jakościowej przedsiębiorstw i banków, zamiast wcześniej stosowanej, tak zwanej „twórczej destrukcji” sektora państwowego ze wszystkimi jego zaszłościami (należy tu przyznać, iż proces finansowej restrukturyzacji przed­siębiorstw i banków, wdrażany przez nowe gabinety rządzące, został za­początkowany już przed wrześniem 1993 r.).
Niekiedy restrukturyzacja przedsiębiorstwa lub banku przyjmowała formę konsolidacji lub scalenia, co czasami było mylnie interpretowane jako proces zagrażający prywatyzacji i zachowaniu zasad konkurencyjności. Przykładowo, siedem rafinerii paliw, będących w posiadaniu państwa, i główna sieć dystrybucji paliw połączyło się, w wyniku czego powstała spółka holdingowa. Celem wspomnianego posunięcia było podniesienie efektywności, stworzenie warunków, w jakich sektor będzie w stanie stawić czoła konkurencji firm zachodnich, a docelowo – prywatyzacja. Rafinerie oraz sieć dystrybucyjna zachowają swoją tożsamość jako oddzielne spółki, a proces ich prywatyzacji rozpocznie się w ciągu najbliższego roku. Spółka holdingowa zostanie sprywatyzowana w ciągu dwóch lat. Podobnie, scalenia w sektorze bankowym traktowano nie tylko jako metodę sprzyjającą restrukturyzacji, ale przede wszystkim jako przyspieszenie procesu prywatyzacji, dzięki powstaniu jednego większego podmiotu.