Środki niezbędne dla realizacji powyższych celów obejmują

sferę programową,
sferę ustrój o wo-instytucjonalną,
sferę finansowania.
1. W sferze programowej środkiem trafnej identyfikacji zróżnicowanych regionalnie uwarunkowań i możliwości będą przede wszystkim regionalne programy restrukturyzacji i rozwoju. O tym, gdzie, kiedy i w jakim zakresie opracowywane będą takie programy, decydować powinny autentyczne potrzeby wyrażające się w inicjatywach środowisk lokalnych i regionalnych. Rząd, a szczególnie wojewodowie, tworzyć będą dla całego obszaru kraju bazę analityczno-diagnostyczną i prognostyczną umożliwiającą podejmo­wanie takich inicjatyw. Opracowana zostanie koncepcja polityki przestrzen­nego zagospodarowania kraju oraz zintensyfikowane będą prace nad studiami zagospodarowania przestrzennego województw tak, aby już w 1996 r. doprowadzić do istotnego poszerzenia bazy merytorycznej dla inicjatyw w sferze rozwoju regionalnego.
2. W sferze ustrojowo-instytucjonalnej:
w pierwszej fazie rząd sprzyjać będzie powstawaniu w całym kraju sieci wojewódzkich instytucji polityki regionalnej (regionalne rady rozwoju) obejmującej:
a) organy reprezentujące podstawowych aktorów sceny regionalnej, a więc: administrację rządową, organy samorządu terytorialnego, pracodawców, pracobiorców, związki zawodowe, regionalne środowi­ska naukowe;
b) instytucje rynku kapitałowego (fundusze, fundacje, konsorcja, agen­cje) o zdolnościach kumulowania i dystrybucji środków wspierających regionalny rozwój i restrukturyzację gospodarki,
w drugiej fazie, tj. w warunkach upodmiotowienia województw, pod­stawowym mechanizmem ingerencji państwa w sferę rozwoju regional­nego będą powiązania między budżetem krajowym a wojewódzkim (w ramach przebudowanego systemu finansów publicznych) oraz specjalne instrumentarium w stosunku do nielicznych, ostro wyselekcjonowanych obszarów, wymagających szczególnie intensywnego wsparcia.
W obu fazach uruchamianie środków centralnych na cele rozwoju regional­nego będzie uzależnione od:
a) priorytetów, ustalanych w dokumentach programowych rządu oraz
b) zdolności regionów do efektywnego spożytkowania i uzupełnienia tych środków, a więc posiadania odpowiednich programów i instytucji zdolnych do ich realizacji.
3. W sferze finansowania podjęte zostaną następujące działania:
środki budżetowe przeznaczone na wsparcie rozwoju regionalnego (tj. rezerwa budżetu państwa na regionalne programy restrukturyzacyjne oraz rezerwa budżetu państwa na inwestycje infrastrukturalne w regio­nach zagrożonych bezrobociem strukturalnym) powinny wzrastać w la­tach 1995-1998 szybciej niż wydatki budżetowe ogółem;
środki budżetu państwa będą wydatkowane w sposób umożliwiający „montaż finansowy” z innymi środkami publicznymi i prywatnymi na szczeblu wojewódzkim bądź w układach międzywojewódzkich;
należy rozważyć możliwość przekazywania Polskiej Agencji Rozwoju Regionalnego – Fundacji Skarbu Państwa środków przeznaczanych dotychczas w formie rezerwy budżetowej na wspieranie regionalnych programów restrukturyzacyjnych oraz przekształcenie jej w Fundusz Regionalny o statusie państwowego funduszu celowego;
działania w ramach tzw. programów sektorowych będą konsultowane i koordynowane w układach wojewódzkich, co może inspirować wspólne przedsięwzięcia, poprawiające efektywność tych działań;
środki centralne przeznaczane na wsparcie rozwoju regionalnego będą stanowić tylko dopełnienie kapitałów skumulowanych w regionie;
w przypadku regionów wymagających najgłębszych zmian strukturalnych środki centralne będą mogły być przeznaczone na wsparcie kapitałowe wojewódzkich i międzywojewódzkich instytucji w zakresie polityki regio­nalnej (fundusze, fundacje, agencje, konsorcja), przede wszystkim w for­mie udziałów.
Wszystkie organy rządowe, stosownie do swoich kompetencji, zobowiązane będą do podjęcia inicjatyw legislacyjnych i organizacyjnych niezbędnych dla wprowadzenia i stosowania wyżej omówionych instrumentów polityki regiona­lnej.